No Totti No Party

اینجا رم ایتالیاست . شهری با تاریخی پر بار و سراسر هنر . شهری گلادیاتور ها . شهری که در دل خود واتیکان و پاپش را جای داده که نگاه همه کاتولیک های جهان به سوی اوست . اما این شهر یک پادشاه دارد . آن هم فرانچسکو توتی ست .  پسر طلایی شهر رم  که دیگر پا به سن گذاشته شناسنامه شهر رم است . عکس ها و نقاشی هایش روی دیوار های شهر می گویند که او بت ماست . 16 ساله بود که برای اولین بار در سری آ به میدان رفت . اما دو سال طول کشید تا توانست اولین گلش را به ثمر برساند و  کم کم  اسم خود را سر زبان ها بندازد 3 سال بعد ینی در 21 سالگی پسر طلایی شهر رم بازوبند کاپیتانی تیم را به بازو بست . بازوبندی که تا امروز در دستانش باقی مانده است . بازی های درخشان و گل زنی های او ادامه داشت اما در سال 2000 بود که چشمان تمام دنیا به او خیره شد . جام ملت های اروپای هلند و بلژیک . فرانچسکوی جوان با موهای طلایی و کش سفید دور سرش . با شماره 20 پیراهن تیم ملی ایتالیا آمده بود تا دل همه را برباید . ایتالیا در آن زمان پر از بازیکنان بزرگ بود اما توتی در کنار تولدو پدیده آن تیم بود . دیدار نیمه نهایی بعد از 120 دقیقه تلاش بین هلند میزبان و ایتالیای پر انگیزه . پنالتی سوم را توتی جوان باید بزند . به مالدینی می گوید می خوام چیپ بزنم . مالدینی در جواب می گوید که تو دیوانه شدی !  بعد از چند دقیقه همه دنیا یک پنالتی چیپ بسیار زیبا را تماشا کردند . هر چند که توتی بعد ها چندین بار پنالتی چیپش را خراب کرد اما با همان پنالتی نیمه نهایی ملت های اروپا نام خود را جاودانه کرد . همان سال نامزد دریافت توپ طلا شد که اینبار توپ طلا لیاقت دستان گلادیاتور شهر رم را نداشت چرا که او نیازی به این چنین جوایزی نداشت . پیشنهاد های مختلف و وسوسه کننده از همه جای دنیا سرازیر شد اما توتی محبوبیت را به پول ترجیح داد و پادشاه رم باقی ماند تا با کاپلو اسکودتو را بعد از تقریبا 20 سال به مردم شهرش هدیه دهد . سال 2006 توتی این بار با شماره 10 آمد . در بین دیگر تیم ها کسی شانسی برای ایتالیا قائل نبود . اما در آخر آنها بوسه بر جام طلایی زدند . تنها چیزی که فرانچسکو برای افسانه شدن نیاز داشت همین جام بود که آن را بالای سر خود برد و بعد از آن از فوتبال ملی خداحافظی کرد . چند روز پیش دیدار پیش فصل جام گینس بین آ س رم و رئال مادرید بود . توتی 37 ساله با یک حرکت فریبنده توپی که برا او فرستاده شده بود را برا بازیکن پشت سرش رها می کند و به داخل محوطه جریمه می رود پاس ارسال می شود و با توتی با یک ضربه توپ را به تور دروازه رئال میچسباند و رم با همان گل پیروز میدان می شود . کلاس و پرستیژ همین است . در 37 سالگی هم می تواند چشم ها را خیره کند . توتی اسطوره ای از جنس مالدینی و دلپیرو و زانتی نیست . هر از گاهی شیطنت می کند ، بد اخلاقی می کند .حتی به بالوتلی جوان لگد می زند  ولی باز هم محبوب همه طرفداران فوتبال است . از آخرین بازمانده های نسل طلایی و دوست داشتنی و با روح فوتبال که در یکی دو سال آینده باید با آن پاس های قطری سر ضرب ، پاس های پشت پا ، شوت های از راه دور و ضربات چیپش خداحافظی کنیم و با اشکمان او را بدرقه کنیم .