Javier Zanetti For Ever

تابستان سال 1995 بود که یک جوان 22 ساله آرژانتینیِ با اراده و با استعداد در فرودگاه میلان از هواپیما پیاده شد تا تبدیل به اسطوره نیمی از شهر میلان شود و مورد احترام کل شهر و حتی کل دنیا قرار گیرد . پسر بنای پایین شهر بوینس آیرس که زمانی بعد از مدرسه  همراه با پدرس به تعمیر منازل مردم مشغول می شد این سخت کوشی را با خود به زمین فوتبال آورد بطوریکه هیچ یک از هواداران فوتبال بیاد ندارند که او در بیش از 1000 بازی که انجام داده افت کرده یا روز بدی داشته باشد او همیشه در یک سطح باقی ماند و در 41 سالگی مانند 20 سالگیش در زمین می دوید به همین خاطر هواداران به او لقب تراکتور را دادند . در هر پستی که از او خواستند طوری بازی کرد که انگار پست تخصیصیش است و ال کاپیتانو یعنی همین . که در هر شرایطی برای تیمت بهترین باشی .خیلی مشکل است زمانی که یک ایتالیایی نیستی در یک باشگاه ایتالیایی به مدت 15 سال کاپیتان باشی و تنها کاپیتان یک باشگاه ایتالیایی باشی که در یک سال سه گانه را بالای سر خود ببری  اما او این کار را کرد و برای خیلی از ظرفداران اینتر او از یک ایتالیایی هم ایتالیایی تر است. تقریبا 19 سال از ورود او به اینتر میگذرد  اما آن مرد که حالا دیگر 41 سالش است  با همان مدل مویی که وارد سن سیرو شد از آن خداحافظی می­کند  .امشب بعد از آخرین بازی در سن سیرو به آغوش موراتی رفت مردی که او را اینجا آورده بود . رییس . اما خود او هم دیگر رفته و جایش را به توهیر سرمایه دار اندونزیایی داده است . حالا دیگر از آن "پاتزا اینتر" معروف فقط کامبیاسو و ساموئل و میلیتو باقی ماندند که آنها هم به زودی مرثیه خداحافظی  را سر می دهند و به افسانه اینترِ موراتی پایان می دهند .